บัลลังก์รักป่าเถื่อน ตอนที่ 2
ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดครึ้มในขณะที่เครื่องกำลังร่อนลงจอดที่สนามบิน
"ตึ๋ง
ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เราได้นำท่านมาสู่ท่าอากาศยานกรุงลอนดอน เป็นที่เรียบร้อยแล้ว
กรุณานั่งรัดเข็มขัดอยู่กับที่ ปรับพนักเก้าอี้ให้อยู่ในระดับตรง ปิดโทรศัพท์มือถือและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ทุกชนิด
จนกว่าสัญญาณรัดเข็มขัดจะดับลง แล้วให้ทุกท่านตรวจสอบเอกสารการเดินทางและสิ่งของ
ก่อนที่ท่านจะออกจากเครื่อง ในนามของสายการบิน กัปตันพร้อมทั้งลูกเรือทุกคน
ขอขอบพระคุณที่ท่านเลือกใช้บริการสายการบินของเราค่ะ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเราจะได้มีโอกาสต้อนรับท่านอีกในครั้งต่อไป
ขอบคุณและสวัสดีค่ะ"
เสียงประกาศที่ดังขึ้นจากแอโฮสเตรสท่ามกลางความฉุกละหุกและวุ่นวายก่อนที่กวินและก้องภพจะลงจากเครื่อง
ในขณะที่ทั้งสองลงจากเครื่องด้วยสีหน้าและท่าทางที่หมดแรง ทั้งสองก็รีบวิ่งไปเอากระเป๋าสัมภาระเพื่อที่จะตรวจเอกสารการเดินทางกับเจ้าหน้าที่
เมื่อกวินและก้องภพเอาสัมภาระและตรวจเอกสารเสร็จ
ก็เดินไปเรื่อยๆ ซึ่งเต็มไปด้วยผู้คนที่กำลังต่อแถวกันขึ้นเครื่อง
"กวิน
แกรอฉันเดี๋ยวนะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำแปบนึง" ก้องภพบอกกวินด้วยท่าทางดูรีบๆ
แล้ววิ่งไปที่ประตูทางออกของสนามบิน...
"สวัสดีครับ
ใช่คุณกวินหรือเปล่าครับ"
ชายชุดดำแต่งตัวดูดีเดินถือกระเป๋าเข้ามาทักกวินด้วยท่าทางที่เป็นมิตรและสีหน้ายิ้มแย้ม
"ใช่ครับ"
กวินรีบตอบพลางยกมือไหว้
"คือว่า...ผมเป็นเจ้าหน้าที่จากสถานทูตมารับพวกคุณไปที่ห้องพักครับ"
เจ้าหน้าที่พูดกับกวินพร้อมรับไหว้และยิ้มอย่างเป็นมิตร
"เอ้ย!!!
ฮา ฮา ฮา โทษทีครับ ผมลืมแนะนำตัว ผมชื่อปกรณ์ รัตนโชติศิริกุล เป็นเจ้าหน้าที่จากสถานทูตไทยประจำกรุงลอนดอนครับ"
ปกรณ์แนะนำตัวกับกวินแบบเขินๆ พรางหัวเราะและอมยิ้มหน้าแดงอยู่ตลอดเวลา
"ไม่เป็นไรครับ"
กวินตอบพรางอมยิ้มแล้วมองไปที่หน้าของปกรณ์
"ว่าแต่ในข้อมูลบอกว่าเดินทางมาด้วยกัน
2 คนนิครับ แล้วอีกคนนึงไปไหน" ปกรณ์ถามกวินด้วยความสงสัยและทำท่าทางแปลกๆ
สายตามองซ้ายมองขวาอยู่ตลอดเวลา…
"เฮ้ย!!
วิน" เสียงร้องของก้องภพที่ดังมาจากทางประตูพร้อมส่งสายตาแล้วรีบวิ่งมาทางกวิน
"นั่นไงครับมาแล้ว"
กวินพูดกับปกรณ์เจ้าหน้าที่สถานทูตพลางร้องเรียกก้องภพ
"ก้องภพ
ก้องภพ มาเร็ว นี่ พี่ปกรณ์ เจ้าหน้าที่จากสถานทูตที่มารับเรา" กวินแนะนำชื่อเจ้าที่ให้กับก้องภพทราบด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"สวัสดีครับ
ผมปกรณ์ รัตนโชติศิริกุล เจ้าหน้าที่จากสถานทูตไทย ยินดีต้อนรับสู่กรุงลอนดอนครับ” ปกรณ์แนะนำตัวให้กับก้องภพรู้จักพร้อมยื่นมือออกไปหาก้องภพด้วยความยินดี
“สวัสดีครับ ผมก้องภพ
ยินดีที่ได้รู้จักครับ” ก้องภพรีบยกมือไหว้แล้วยื่นแขนออกไปจับมือกับปกรณ์พลางดู
สีหน้าเขินอายและทำตัวไม่ถูก...
“วันนี้ผมจะพาพวกคุณไปส่งที่ห้องพักก่อนแล้วกันนะครับ
พรุ่งนี้เช้าผมถึงจะมารับพวกคุณไปที่สำนักงานแต่เช้า”
ปกรณ์พูดกับกวินและก้องภพพร้อมกับลากรถเข็นสัมภาระเดินไปที่ศูนย์อาหารของสนามบิน
“หิวกันไหมครับ” ปกรณ์หันหน้ามาถามกวินและก้องภพพร้อมกับยิ้มให้
กวินและก้องภพไม่ตอบเอาแต่ยืนยิ้มและทำสีหน้า งงๆ
“ งั้นวันนี้เราทานอาหารที่นี่ไปก่อนแล้วกันนะครับ
ถึงออกไปข้างนอกร้านก็ปิดหมดแล้ว ” ปกรณ์พูดเสร็จแล้วรีบเดินไปที่เคาน์เตอร์เพื่อแลกบัตรอาหาร
“เฮ้ย!! วิน
มึงว่าพี่เขาแปลกๆ ไหมว่ะ” ก้องภพกระซิบข้างหูของกวินเบาๆ “ แปลกไงว่ะ ” กวินถามก้องภพด้วยความสงสัยและชำเรืองสายตาไปที่ปกรณ์
“ ก็...พี่เขาเวลามองหน้ามึงพี่เขาอมยิ้มอยู่ตลอดเลยว่ะ
กูว่า ” ก้องภพกระซิบตอบกวินด้วยน้ำเสียงที่เบาเพราะกลัวคนอื่นจะได้ยิน
“ บ้า!!
มึงก็คิดไป ” เสียงร้องดังขึ้นท่ามกลางศูนย์อาหารของสนามบิน
ผู้คนต่างมองมาที่กวินและก้องภพด้วยสีหน้าที่งุนงง “ เฮ้ย!!! มึงร้องทำไมวิน กูตกใจหมด ” ก้องภพถามกวินแล้วหัวเราะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า
“ ก็มึงนะสิ คิดบ้าอะไรก็ไม่รู้ ” กวินตอบก้องภพแล้วหันหน้าหนี
“ มีอะไรหรือเปล่าครับ ” ปกรณ์รีบเดินเข้ามาถามกวินด้วยความเป็นห่วง
“ เปล่า…ครับ
ไม่มีอะไร แค่ไอ้ก้องมันแกล้งผมนะครับ ” กวินรีบลุกขึ้นตอบปกรณ์พลางยิ้มและหัวเราะเบาๆ
“ อ๋อ โอเค ครับ ผมนึกว่ามีอะไร ” ปกรณ์พูดกับกวินด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วง
โดยปกรณ์ยื่นมือไปแตะที่ไหล่ของกวินเบาๆ
“ งั้น…นี่ครับ
บัตรซื้ออาหาร อันนี้ของคุณก้องภพ อันนี้ของคุณกวิน ” ปกรณ์พูดเสร็จก็ยื่นบัตรให้กับทั้งสองคนพลางก้มลงเก็บบัตรของตนที่หล่นลงพื้น...
ในขณะที่ก้องภพเดินไปซื้ออาหาร
ปกรณ์และกวินก็นั่งอยู่โต๊ะด้วยกันสองคน ระหว่างที่ทั้งคู่จะลุกออกจากที่ จู่ๆ ก็มีเด็กสองคนวิ่งมาชนปกรณ์
ทำให้ปกรณ์นั้นหกล้มลงทับกับร่างของกวินอย่างเต็มแรง
ปากของปกรณ์จึงโดนไปที่แก้มของกวินโดยไม่รู้ตัว
ผู้คนในศูนย์อาหารต่างมองดูกันใหญ่และส่งเสียงร้อง ด้วยความตกใจ “ Oh ! My ! God !
”
“ ขอโทษครับ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ”
ปกรณ์รีบลุกขึ้นแล้วถามกวินด้วยความเป็นห่วงพลางยื่นมือลงไปจับแขนของกวินดึงขึ้น “ไม่เป็นไรครับ
แล้วคุณละเป็นอะไรหรือเปล่า” กวินรีบลุกขึ้น แล้วยกมือไหว้ขอบคุณ
ปกรณ์และแอบยิ้มด้วยความเขินอาย
“ ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว
ผมต้องขอโทษคุณจริงๆ นะ มันเป็นอุบัติเหตุ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ” ปกรณ์พูดกับกวินด้วยน้ำเสียงที่รู้สึกผิด
“ ไม่เป็นไรครับ…ผมเข้าใจ ” กวินตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
แล้วเดินไปซื้ออาหาร…
Cr. สวยคม
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น